We sa-ay goodbye, but not for-ever!

Ik kan het niet geloven, waar ik ruim 2,5 maand geleden in Nederland nog dacht, waar ben ik aan begonnen.. ik ben zoooo lang weg, denk ik nu: verdorie, waar is die tijd heen gegaan? Het is zo onwijs snel gegaan en mijn tijd in Malawi zit er gewoon al op. Ik heb een vrij intens verblijf hier gehad, wat ik voor geen goud had willen missen. Wat een topmensen werken hier en wat ik heb ik mij welkom en geliefd gevoeld!

Eerst nog even over mijn laatste weken in Mangochi. Op zaterdag 17 januari ben ik met Chiku mee geweest naar haar kerk, meer als teken van respect. Dit was een lange zit, want de hele dienst was volledig in het Chichewa... Op de terugweg hebben we boodschappen gedaan, want ze wilden graag dat ik een typisch Nederlands gerecht voor ze ging maken. Tjsa, wat is nou echt typisch Hollands en eten wij veel in de winter... juist: STAMPPOT. Dus ik heb die avond stamppot voor ze gemaakt, volledig met jus en een worstje. Het was een mix van Holland met Malawi, want we hebben pompoenbladeren gebruikt als groente (onwijs lekker! Smaakt een beetje naar spinazie). Zondag heb ik een heerlijk relaxte dag gehad, veel gelezen en in de zon gezeten. En rond 15:00 kwamen de twee nieuwe vrijwilligers: Lizzie en Rob. Beiden uit Engeland en 18 jaar. Ik wilde hen Mangochi laten zien en hen laten ervaren hoe het is om te reizen met een matola (pick-up) en met de fietstaxi. Heen was prima en geen problemen, terug begon het keihard te regenen toen we achterop de fietstaxi zaten. Doorweekt in een pick-up, waar we ruim een uur hebben moeten wachten, want hij was nog niet vol genoeg met mensen. Daar hebben we Davie ontmoet: de directeur van theatergroep: Together! Act now! Zij verzorgen theatershows in de dorpen ter preventie van HIV/AIDS. Dus contactgegevens uitgewisseld om dit ook een keer te mogen meemaken.

Dit gebeurde uiteindelijk op donderdag 22-1-2015 (verjaardag van mn broertje ;-) ). Om 10 uur kwam Davie ons ophalen en gingen we eerst lunchen in Mangochi. Daarna zijn we met de fietstaxi en de matola naar een dorp gegaan waar de acteur op ons zouden wachten. 12 uur hadden we afgesproken. Maar... Malawi-time! Dus vertrokken we pas om 13:00. Al zingend in de matola richting Malunga. Dat was het dorp waar ze hun stuk gingen opvoeren. Direct kwamen er onwijs veel kinderen op ons af. In het begin waren ze erg bang voor onze camera’s, maar al gauw gingen ze juist poseren voor de camera. Toen begon het stuk. Eerst gingen de acteurs dansen en zingen en wij mochten meedoen: ja natuurlijk doen we dat! Erg grappig. Daarna kwam het druk. Davie had ons al de Engelse versie verteld: een stel wil met elkaar naar bed, maar geen condoom gebruiken. Een vriend geeft aan dat dat niet verstandig is, maar ze blijven erbij: want ze zijn allebei nog maagd, dus kunnen geen HIV/AIDS hebben. Dan komen er twee geesten of andersoortige personen die hen het verleden en de toekomst laten zien: moeder van de jongen (die trouwens HIV had) die overlijdt na de geboorte en daarna het meisje van het stel dat 5 maanden later zou overlijden aan HIV/AIDS. Moraal van het verhaal: gebruik een condoom en laat je testen! Tijd het toneelstuk konden de bewoners van het dorp zich gratis laten testen, wat 78 mensen gedaan hebben. Omdat we moesten wachten op de resultaten zijn we het dorp in gelopen. Natuurlijk met een hele stoet kinderen achter ons aan. Uiteindelijk konden we pas om 18:30 terug naar Mangochi. Omdat het erg laat was besloten we om in Mangochi te gaan eten en daarna terug te gaan naar Open Arms. Davie at met ons mee. Toen we terug wilden naar Open Arms hebben we wel even een avontuur meegemaakt. We konden met een bus mee voor 500 kwacha, prima prijs voor de avond. Maar de jongen die het geld wilde innen was niet al te zuiver persoon.. ze wilden nog iemand ophalen, maar wij wilden dat niet en wilden uit het busje. Dat lieten ze niet toe, knalden de deur dicht en scheurden weg. Best eng! Toen draaiden ze weer om en op een andere plek gingen drie jongens de bus uit en kwamen er andere passagiers binnen, de enge jongen was weg, gelukkig! Veilig aangekomen bij Open Arms bleek de stroom eraf te liggen, het hek dicht te zijn en de beveiliging leek ons niet te horen. De telefoons werden niet opgenomen, dus is Rob over de muur geklommen en op dat moment kwam er een beveiliger aan. Haha, wat een avontuur! Erg om moeten lachen achteraf!

Op vrijdag 23-1 heb ik Chiku en haar gezin meegenomen voor een lunch in Mangochi, want ze hadden nog nooit een hamburger gehad! Wow! Dus ik heb hen getrakteerd. Daar kregen we te horen dat Chiku vaak taarten maakt, zowel verjaardagstaarten als bruiloftstaarten. En laat het nou net op zaterdag de verjaardag zijn van Lizzie. Rob was met mij mee met de lunch, maar Lizzie was ziek. Dus hebben Rob en ik in het diepste geheim bij Chiku een chocoladetaart gebakken! En niet met een oven, maar op houtskool, pan met beslag op de houtskool en daarbovenop een plaat met nog meer brandend houtskool.

Zaterdag 24-1 was het dus Lizzie’s verjaardag. Gelukkig was ze weer beter en ik had pannenkoeken gemaakt voor het ontbijt. Daarna, onder het mom van: ik ga even de prullenbak legen, heb ik de taart opgehaald. Ze vond het geweldig! Daarna zijn we vertrokken naar een resort: Sun ’n Sand. Heerlijke dag in de zon gehad! Lizzie extreem verbrand helaas! Maar het was een topdag.

Verder heb ik, omdat Chiku dat aan mij vroeg, aan de verschillende shifts een korte presentatie gegeven over de ontwikkeling van kinderen en over kleine verbeterpunten binnen Open Arms, werd goed ontvangen en ik zie ook direct al veranderingen! Hopelijk houden ze het vol.

Dinsdag 27-1 zijn we op een soort outreach geweest: we zijn foto’s gaan maken van twee huizen waar kinderen wonen die bij Open Arms hebben gewoond. Deze huizen waren ernstig beschadigd door de heftige overstromingen en regenval. In een van de huizen was een muur midden in de nacht ingestort, bovenop de oma die zorgt voor 4 kinderen. Gelukkig niets ernstigs, maar toch erg heftig. De omstandigheden waar deze mensen in moeten leven is onbeschrijfelijk. Tranen in mn ogen toen ik het huisje weer verliet.

Woensdag 28-1 was mijn laatste hele dag in Mangochi. Omdat we de hele maand al aan het grappen waren dat Talandira mijn zoon is en dat ik hem mee zou nemen in mijn backpack hebben we foto’s gemaakt van Talandira in mijn backpack, erg grappig! Om 17:00 werd er door zowel de dag- als de nachtshift gezongen voor mij, als afscheid. En werd er een speech gehouden dat ze mij gaan missen en dat ze mij erg bedanken voor alles wat ik voor hen heb gedaan. Ik werd er erg emotioneel van! We zijn met zn allen op de foto geweest en donderdag was het dan zover: ik verliet Mangochi! Gelukkig duurde de busrit niet lang: 2 uur en 50 minuten. Onderweg wel een huwelijksaanzoek gehad.. naja.. erg zuiver was het niet: “Are you married?” “Yes, I am (helemaal niet maar dat hoeft hij niet te weten). “Why?” “ Why not?” “I want you!” BAH, ga weg joh!
Eenmaal terug in Blantyre werd ik hartelijk ontvangen door de caregivers! Allemaal knuffels en uitspraken als: we missed you! Super lief. Ook de kinderen waren erg blij en ik ook natuurlijk! Vrijdag 30-1 heb ik ’s ochtends mijn gewone routine gevolgd: baby’s eten geven en rondhangen bij de oudere kinderen en ’s middags vertrokken naar Rose’s House! Daar heb ik de nacht doorgebracht. Eerst zijn we naar het grote winkelcentrum gelopen om een ijsje te eten! Was erg leuk! Prima geslapen op een dun matrasje en een muggennet met alleen maar grote gaten... ;-)

Zaterdag langs alle fosterhouses geweest om iedereen gedag te zeggen. Toen ik terug kwam bij Open Arms kreeg ik een berichtje van Lizzie en Rob (die onderweg waren van Mangochi naar Blantyre) dat er onderweg een brug was ingestort en dat ze bijna een ongeluk hadden met hun bus. Dus ben ik ze gaan ophalen op een plek vlakbij Blantyre, samen met Kondwani (driver van Open Arms). Arme kinders.. blijkt: iedere bus die langs de ingestorte brug moest reed om en liet de mensen passeren via de rivier, maar hun bus had besloten de gok te wagen en gewoon de rivier over te rijden.. WAAAT? Resultaat: bijna de hele bus omgevallen vanwege alle rotsen. Toen mochten ze ook eigenlijk niet uit de bus of hun spullen uit de bus en ten slotte moesten ze in de nieuwe bus nog keer het volledige bedrag betalen. Ik ben stiekem erg blij dat het hen overkwam en niet mij... Sorry voor deze gedachte haha! Verder hebben we ’s avonds een grote barbecue gehad bij Neville thuis ter eren van ons afscheid en nog allerlei andere redenen. Was erg gezellig! Vandaag laatste dagje met alle kinderen gehad en morgen alleen nog even de baby’s eten geven (waarschijnlijk onder gespuugd worden met pap..!) en daarna goodbyeeeeeee.

Ik heb een ongelofelijke tijd hier gehad en ik ga de kinderen, caregivers en de natuur onwijs missen! Maar morgen ga ik naar het volgende avontuur! En natuurlijk houd ik jullie daar ook volledig van op de hoogte!

Voor wie het nog niet helemaal door heeft gehad, mijn whatsapp werkt niet, want mijn hele telefoon is geblokkeerd.. Dus op 27 mei doet mijn telefoon het weer. Verder blijf ik gewoon bereikbaar op facebook en de mail natuurlijk!
Liefs Lotte