Een lach, maar ook zeker een traan!

Poeh! Heftige tijden hier in Mangochi! Er zijn bijna 2 weken voorbij sinds mijn laatste blog en ik heb echt heel veel meegemaakt! Zowel erg verdrietige dingen als hele mooie dingen! Ik ga denk ik weer mijn verhalen per dag vertellen, is makkelijker bij te houden ;-)

Dinsdag en woensdag 6&7-1:
Afscheid genomen van Vince en Quinn en ik was weer alleen! En ik had heerlijke plannen voor de avonden: naar Mangochi en met de andere afspreken. Niets bleek minder waar... Rashid (de Jasmine van Mangochi) gaf aan dat het niet veilig is voor een Muzungu-vrouw alleen te reizen na 17:00. Daar gingen mijn plannen! Iedere avond dus alleen eten. Helaas Pindakaas. Na dit idee verwerkt te hebben bleek er een dokter in het pand te zijn om uitgebreide HIV-testen af te nemen bij kinderen: een prik in de grote teen, met de grootste moeite daar vijf druppels uit knijpen en op een papiertje droppen. Dit was in het kantoor van Chiku en ik zag de dossiers van de kinderen liggen. Die heb ik stuk voor stuk doorgenomen (ik had toestemming!!). Wauw... wat een verhalen. Kinderen die binnenkomen terwijl ze maar een paar dagen oud zijn. Veel moeders gestorven door HIV/AIDS of bloedverlies bij de geboorte. Maar ook moeder die mentaal ziek zijn. Een heftig verhaal: een moeder kreeg een tweeling, maar was mentaal niet in orde en is op één van de kinderen gaan staan, die overleden is. Gelukkig gaat alles wel helemaal goed met de andere van de tweeling!
Open Arms heeft drie scholen + feeding station gebouwd en vandaag heb ik er eentje bezocht: Chimwemwe school. Heel tof om te zien. Veel zingen en ze leren goede dingen: cijfers, vormen etc. Het zijn scholen voor kinderen van 3 tot 5 jaar. En het hele feeding station-ding: ze krijgen vanuit de school een bord pap, heel fijn dat dit voor hen verzorgd wordt! Maar bedenk wel dat er in één klas ongeveer 50-80 kinderen zitten!

Donderdag 8-1:
Vandaag was de dag waar sommige van jullie misschien iets over gelezen hebben in de kranten. Het had letterlijk van 05:00 tot 16:00 geregend, niet een beetje maar heel veel! Dit heeft voor een natuurramp gezorgd. Aan de andere kant van de weg was al het overtollige water uit de bergen gestroomd wat zorgde voor kolkende rivieren en kleine Lakes Malawi, waar het de dag ervoor nog droog was. Op een bepaalde plek was ook de hele weg ondergelopen, je kon echt niet meer zien waar de weg was. Veel mensen konden hun huis niet meer uit of niet van hun huis weg, vanwege het hoge waterpeil. Wat ik erg heftig vond was dat ik voor mijn ogen twee huizen in heb zien storten. Deze mensen hebben al niets en nu ook geen huis meer. Inmiddels heeft de president om hulp gevraagd aan andere landen. Vandaag (16-1) was er een heel konvooi van de president die kwam kijken hier in de buurt hoe de stand van zaken is. Wat ik begreep uit de Nederlandse kranten is dat er 48 doden zijn en 25.000 mensen zonder huis zitten. Het huis van een van de vrouwen hier in ingestort! Wat bijzonder is, is dat iedere keer dat je richting Mangochi of Maldeco rijdt, er iedere keer weer een ander huis of gebouw is ingestort! Ik begreep van Neville dat in Blantyre al 6 dagen geen water en geen elektriciteit is. Oftewel: heftig! Als jullie denken dat de NOS nog filmpjes nodig heeft om de toestand te laten zien: laat het mij maar weten ;-)

Vrijdag 9-1:
Een bijna normale dag, maar een tof einde! Eerst overdag met twee baby’s naar het ziekenhuis van Mangochi geweest. Bizar om mee te maken: primitief en niets van wat je gewend bent in Nederland! Daarna weer terug en Jasper, Liese, Mitchel en Maya (een Zweeds meisje dat bij hen in het hostel slaapt) kwamen mij ophalen om het weekend in Mangochi door te brengen! We hebben lekker lokaal gegeten en zijn ’s avonds naar een ‘club’ gegaan. Waar het op het moment van weggaan keihard begon te regenen, waardoor we maar bleven en gek zijn gaan dansen! Topavond!

Zaterdag en zondag 10&11-1:
Vandaag gingen we lunchen met Vanessa! Een Malawisch meisje (24) die we hadden leren kennen tijdens een etentje in Mangochi. Contact gehouden en vandaag gingen we dus naar haar huis. Super leuk! Mooi huisje en ik heb voor het eerst de Nsima van begin tot eind gemaakt: lekker! Daarna zijn we naar HET museum van Mangochi geweest: een erg klein armoedig museumpje! Maar daarom des te leuk. Er lagen dingen van de mensen van vroeger die bij Lake Malawi woonden. Erg grappig waren de opgezette dieren: dat zag er bijna vies uit haha!
Zondag waren we de ‘rijke Unzungu’ (meervoud voor wit persoon). We zijn naar een erg luxe resort geweest: Club Makonda. Een prachtig hotel met zwembad aan het stand. Het weer was niet top, maar ondanks dat een topdag gehad. Dit weekend veel achterin pick-ups gezeten en achterop fietstaxi’s.

Maandag 12-1:
Een gewone dag gehad vandaag. Niets bijzonders.

Dinsdag 13-1:
Vandaag 2 keer in het ziekenhuis van Maldeco geweest: Koche hospital. ’s Ochtends voor een check-up en de mazelenvaccinatie voor drie kinderen, ’s middags voor Precious, waar het niet goed mee ging. Geen malaria, bleek uit een snelle test. Hij ademde slecht en had diarree, wat zorgde voor milde uitdroging. Eliza bleef bij hem en zou de nacht doorbrengen in het ziekenhuis. In het ziekenhuis was trouwens sprake van een stroomuitval, waardoor het onderzoek van de baby op een gewone kamer moest gebeuren, bij een raam, want daar was meer licht. Hoe dan...?! Geen generatoren dus!

Woensdag 14-1:
7:00 en ik zie Eliza bij de baby’s voor het ontbijt. Ik vroeg haar: heb je de nacht niet doorgebracht bij Precious? Maar vanwege taalbarrière begreep ze mij niet en vroeg ze Kattie (supervisor) om hulp. Dit zegt Kattie tegen mij: “No, she was not there in the night, because the baby died in the evening”. SLIK, dubbel slik.. Wat? Hoor ik dit goed? Ik moest het even verwerken en ben later naar Chiku gegaan. Precious is 21:30 overleden, waarschijnlijk aan een longontsteking. Ik in tranen: eerste keer dat er een kindje in mijn omgeving overlijdt. Ik had hem nog vastgehouden in het ziekenhuis, dus ik vond het erg zwaar! ’s Avonds hoorde ik van Chiku dat de voogden van Precious geen geld hadden om de reis naar Mangochi te maken om het lichaampje op te halen, dus dat Open Arms de begrafenis zou verzorgen. Ik vroeg of ik mee mocht en dat mocht...

Donderdag 15-1:
Traditie in Malawi: als een kind overlijdt onder de 12 maanden mogen alleen vrouwen de begrafenis verzorgen. Precious was 5 maanden, dus waren we met alleen maar vrouwen. Allereerst hebben we (6 caregivers en ik) het lichaampje van Precious opgehaald uit het mortuarium (ik ben niet naar binnen gegaan, daar was ik even niet sterk genoeg voor). Daarna zijn we naar een kerkhof gereden. Maar dit is niet zoals wij gewend zijn. Je mag zelf een plek kiezen in een soort park met allemaal bomen en struiken etc. Eenmaal de plek gekozen werd er een graf gegraven en in dat graf een kleiner graf. Uiteindelijk werd Precious in het kleine graf gelegd, met daar overheen allemaal takken en modder en daarna de rest van de aarde. Dit alles gebeurde in zo’n serene rust, ik heb geen traan gelaten (wat ik erg bijzonder vond eigenlijk...). Het was bizar, heftig, mooi en bijzonder om mee te maken.

Na de begrafenis ben ik met Maggie (andere supervisor) mee geweest naar haar huis. Daar geluncht en gelachen en gepraat. Was erg fijn! En ’s avonds heb ik gegeten bij Chiku, was ook erg gezellig!

Vrijdag 16-1:
Vanochtend te horen gekregen dat er zondag twee nieuwe vrijwilligers komen, dus ben niet langer meer alleen (hoewel ik me absoluut niet alleen hier voel!). Ook heb ik een andere school gezien die Open Arms gebouwd heeft: Takondwa school. Weer andere lessen gezien dan eerst, dus was erg leuk! Toen ik weer terug was ging Chiku met 4 kinderen naar het ziekenhuis, voor check-up en voor snelle HIV-testen (gelukkig negatief!). ’s Middags met Chiku gesproken over de flessen van de baby’s, over hygiëne etc. We hebben direct ieder kind een eigen fles gegeven met hun naam erop (het kwam nogal eens voor dat de kinderen gewoon melk kregen uit dezelfde flessen, direct na elkaar... geen wonder dat er veel zieken zijn..). Daarna riep Chiku me: doe je schoenen aan! Oke, ik mn slippers aangedaan, doek omgedaan en naar buiten gegaan. Opnieuw overstromingen! Bizar joh, weer een gebouw ingestort, dat vanochtend gewoon nog stond. Er stonden een paar honderd meter verderop veel mensen: er bleek een krokodil door de overstromingen vanuit Lake Malawi op het land gekomen te zijn: niets gezien helaas :-( Om 17:30 werd Chiku vanuit haar huis geroepen, twee nieuwe baby’s waren aangekomen. Welkom Jazaka en Ikira, een tweeling van 18 dagen oud, waarvan hun moeder is overleden door bloedverlies. Pff wat een kleintjes nog!

Dus... een paar bizarre dingen meegemaakt deze weken! Tranen gelaten, maar ook veel gelachen! Een van de baby’s, Talandira, wordt mijn zoon genoemd, vanwege zijn lichte huid: bijna muzungu ;-) Hij moet dus mee in mn backpack... Maar ik moet al zoveel kinderen meenemen! Wie komt even deze kant op om meer koffers en tassen te brengen om al die kinderen mee te nemen?

Liefs Lotte